ΠΑΟΚ to be continued!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Υπάρχει η λογική που λέει αφού ο ΠΑΟΚ τελικά έδωσε την τεχνική του ηγεσία σε κάποιον σαν τον Ιβιτς, γιατί δεν κρατούσε τον ίδιο τον Ιβιτς. Σωστό, απαντά η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, πάντα υπάρχει άλλη, λέει ότι ακόμη και οι σταγόνες της βροχής, ίδιες και απαράλλαχτες δεν μπορούν να είναι.

Ο καθένας (μας), λοιπόν, είναι και διαφορετικός. Οσο και να μοιάζει με κάποιον στα μυαλά, στη συμπεριφορά, στη φιλοσοφία, θα υπάρχουν και σημαντικές διαφορές. Ο Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς, λοιπόν, μπορεί να είναι ένας νέος Ιβιτς, όπως λέγεται, αλλά σίγουρα δεν είναι ο Ιβιτς.

Για τον ΠΑΟΚ αυτό έχει τη μικρότερη σημασία. Εκείνο που πραγματικά ενδιαφέρει είναι ότι επιτέλους στο σύλλογο υπάρχει μία συνέχεια στην επιλογή του. Για να θυμηθούμε τα τελευταία καλοκαίρια. Το 2011 ο Λάσλο Μπόλονι. Το 2012 ο Γιώργος Δώνης. Το 2013 ο Χουμπ Στέφενς. Το 2014 ο Αγγελος Αναστασιάδης. Το 2015 ο Ιγκόρ Τούντορ. Και ενδιάμεσα, τρεις φορές, ο Γιώργος Γεωργιάδης.

Η "ακολουθία" έπασχε. Είνα ξεκάθαρο. Αρα και η "συνοχή". Και τελικά, αυτό είναι το πιο σημαντικό, εκείνη που έπασχε ήταν η ίδια η ομάδα που δεν είχε συνέχεια. Οι άνθρωποι, όσο καλοί προπονητές και αν ήταν, είχαν μικρή σχέση μεταξύ τους. Από τον πάγκο του ΠΑΟΚ πέρασαν ο έμπειρος, ο νέος Ελληνας και φιλόδοξος, ο "διάσημος", ο "μαχητής", ο ΠΑΟΚτσής. Ας τραβήξει ο καθένας τη γραμμή για να ταιριάξει τα πρόσωπα με τα χαρακτηριστικά τους.

Αυτό που έχει ουσία είναι ότι κάθε περίπτωση θα μπορούσε να έχει αφήσει αποτέλεσμα στον ΠΑΟΚ. Θα μπορούσε, όμως, μόνο αν η επιλογή ήταν προϊόν μιας φιλοσοφίας που είχε αποφασιστεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους και είχε στηριχθεί. Οχι απαραίτητα με την παραμονή ενός από τους προηγούμενους τεχνικούς για χρόνια και ζαμάνια στον πάγκο. Αλλά με τη συνέχειά της. Οχι με την αλλαγή κατεύθυνσης με την πρώτη, δεύτερη, άντε τρίτη στραβή...

Για τον ΠΑΟΚ, λοιπόν, πιο καθοριστικό, ίσως και πιο δύσκολο, δεν ήταν για δεύτερο σερί καλοκαίρι να κρατήσει τον ίδιο προπονητή. Αλλά να διατηρήσει τη φιλοσοφία του. Να την στηρίξει, να δείξει ότι την έχει αποφασίσει για συγκεκριμένους λόγους, με ποδοσφαιρικά κριτήρια και την ακολουθεί. Ακριβώς αυτό, προφανέστατα, σημαίνει η επιλογή του Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς.

Η προπονητική του ικανότητα θα κριθεί στη διάρκεια της σεζόν. Οπως και το αν ο ΠΑΟΚ θα δικαιωθεί για την επιλογή του προσώπου και του προπονητικού μοντέλου που έχει αποφασίσει πως είναι η σωστή για εκείνον. Αλλά η ομάδα έχει ήδη κερδίσει κάτι που συνήθιζε να χάνει τα προηγούμενα χρόνια. Εχει κερδίσει χρόνο, διότι δεν "πέταξε" σε μια στιγμή την περσινή αγωνιστική περίοδο. Με τα καλά της, τα οποία αποτελούν βάση για να χτίσεις και τα στραβά της, τα οποία αποτελούν μαθήματα για να διορθώσεις. Χρήσιμα είναι και τα δύο...

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, εμπιστεύεται τη νέα αγωνιστική περίοδο τις τύχες του αγωνιστικού τμήματος σε έναν άνθρωπο που νιώθει κανείς ότι γνωρίζει από παλιά, αφού στο πρόσωπό του είναι σαν να βλέπει χαρακτηριστικά του Ιβιτς. Κυρίως, όμως, ο ΠΑΟΚ εμπιστεύεται τον εαυτό του, εκείνον που επέλεξε ότι αυτή η φιλοσοφία τού ταιριάζει. Και η οποία, πέρα από όλα τα άλλα, είναι και μια φιλοσοφία που επικοινωνεί στον κάθε επαγγελματίας της, άρα και στον προπονητή, ότι το κλαμπ είναι πιο σημαντικό, πιο σπουδαίο από τον ίδιο.

Είναι και αυτή μία παράμετρος, που στο παρελθόν έχει στοιχίσει στο Δικέφαλο, όπως και σε άλλες ελληνικές ομάδες. Ισως μάλιστα, η στροφή στη γενιά των 40άρηδων, να έχει να κάνει και με αυτό. Ή καλύτερα κυρίως με αυτό...